آخر نوشتی که بوی سرآغاز داشت

پلان آخر ، داخلی ، روز ، خوابگاه ، اتاق 316

همه چیز برگشته است به روزی که آمدم به این اتاق در ده ماه پیش با تفاوت مختصری در آمدن و رفتن ، خوب یا بد گذشت ، قضاوت باشد برای آینده ، ساعت شش و سی بلیط اتوبوس دارم به مقصد شهر و بارم بعلاوه  ی دو ساک بزرگ و کوله پشتی و دو کیف دستی ، کوله باری است پر از خودم که مثل همیشه دست هایش را در جیبش فرو برده و در سیاهی شب کارگر شمالی را سوت زنان بالا می آید . دارم برمی گردم ، با خودم و قدم هایم باید استوارتر از پیش باشد برای پناهگاهی که تکیه گاهت می داند. برادر سمپاد پذیرفته شد و دل ما را غرق در سرور کرد و مرا باز یاد خودم انداخت که سمپاد خواندم و زندگی کردم و می کنم و خواهم کرد و می و خواهیید و اند کرد. بروم که باید آماده شوم برای رفتن به ترمینال با امرداد. چند نخی سیگار هم کشیده ام این مدت...

پ ن : اگه گفتم خداحافظ...